محققان جان هاپكينز در بررسي‌هاي خود دريافته‌اند كه چندين عامل مختلف مي‌تواند علت بروز افسردگي در بيماران بستري شده در بخش ICU پس از ترخيص و بازگشت به منزل را توجيه كند. از جمله اين عوامل مي‌توان به سطح بالاي نارسايي عضوي و يا مصرف دوز نسبتا زياد داروي مسكن «بنزوديازپين» اشاره كرد.
دكتر جوزف بين ونو، استاديار دپارتمان روانپزشكي در دانشكده پزشكي دانشگاه جان هاپكينز دراين باره اظهار داشت: محققان اميدوارند كه علاوه بر كسب اطلاعات بيشتر درباره تاثير تغييرات در مراقبتهاي بخش ICU درعين حال بتوانند پيش‌بيني كنند كه كدام بيماران بيشتر مستعد ابتلا به افسردگي هستند و در نتيجه با تغيير دادن امور و كارهاي مربوط به اين بخش بتوانند از بروز افسردگي در اين افراد پيشگيري نمايند.
وي افزود: پژوهشگران هم چنين تلاش مي‌كنند شرايطي را ايجاد كنند كه بيماران پس از ترخيص از ICU مراقبتهاي مناسب در زمينه سلامت و بهداشت رواني دريافت كنند و از اين حيث تحت كنترل قرار بگيرند.
در اين تحقيق، پژوهشگران با هدف بررسي جنبه‌هاي خاص بيماريهاي جدي و خطرناك و بخش مراقبتهاي ويژه كه منجر به بروز افسردگي در بيماران مي‌شوند، بيماران بستري شده در 13 بخش ICU را تحت مطالعه و ارزيابي قرار داده‌اند. محققان و پزشكان از مدتها پيش اين فرضيه را مطرح كرده بودند كه بروز يك مشكل خطرناك براي سلامتي و فرستادن بيمار به بخش ICU مي‌تواند دليل كافي براي بروز افسردگي باشد. اما چون تنها برخي از بيماران افسرده مي‌شوند محققان تصور مي‌كردند كه دلايل ريشه‌اي و پيچيده تري ممكن است در اين رابطه وجود داشته باشد.
دكتر بين ونو تصريح كرد: از نظر تاريخي، تنها هدف پزشكان در بخش ICU اين بوده كه بيماران را زنده نگه دارند اما امروز اين هدف بايد فراتر رود تا جايي كه پيامدهاي بلند مدت اين بستري، سلامت روان و سلامت عمومي بيمار نيز مورد توجه و اهميت قرار بگيرد.
اين محققان دريافتند: نارسايي شديد عضو در اين بيماران دوره بهبودي جسمي آنها را طولاني‌تر مي‌كند و اين خود توجيهي براي بروز افسردگي در بيماران است. از سوي ديگر اين محققان به وجود رابطه بين مصرف دوز بالاي بنزوديازپين در ICU و بروز افسردگي پي برده‌اند. البته هنوز توجيهي براي اين ارتباط پيدا نكرده‌اند.
دكتر بين ونو در پايان تاكيد كرد: اين تاثير روي سلامت روان بيماران به حدي اهميت دارد كه نياز به انجام مطالعات بيشتر در اين مبحث ضروري و الزامي است.
دكتر جوزف بين ونو، استاديار دپارتمان روانپزشكي در دانشكده پزشكي دانشگاه جان هاپكينز دراين باره اظهار داشت: محققان اميدوارند كه علاوه بر كسب اطلاعات بيشتر درباره تاثير تغييرات در مراقبتهاي بخش ICU درعين حال بتوانند پيش‌بيني كنند كه كدام بيماران بيشتر مستعد ابتلا به افسردگي هستند و در نتيجه با تغيير دادن امور و كارهاي مربوط به اين بخش بتوانند از بروز افسردگي در اين افراد پيشگيري نمايند.
وي افزود: پژوهشگران هم چنين تلاش مي‌كنند شرايطي را ايجاد كنند كه بيماران پس از ترخيص از ICU مراقبتهاي مناسب در زمينه سلامت و بهداشت رواني دريافت كنند و از اين حيث تحت كنترل قرار بگيرند.
در اين تحقيق، پژوهشگران با هدف بررسي جنبه‌هاي خاص بيماريهاي جدي و خطرناك و بخش مراقبتهاي ويژه كه منجر به بروز افسردگي در بيماران مي‌شوند، بيماران بستري شده در 13 بخش ICU را تحت مطالعه و ارزيابي قرار داده‌اند. محققان و پزشكان از مدتها پيش اين فرضيه را مطرح كرده بودند كه بروز يك مشكل خطرناك براي سلامتي و فرستادن بيمار به بخش ICU مي‌تواند دليل كافي براي بروز افسردگي باشد. اما چون تنها برخي از بيماران افسرده مي‌شوند محققان تصور مي‌كردند كه دلايل ريشه‌اي و پيچيده تري ممكن است در اين رابطه وجود داشته باشد.
دكتر بين ونو تصريح كرد: از نظر تاريخي، تنها هدف پزشكان در بخش ICU اين بوده كه بيماران را زنده نگه دارند اما امروز اين هدف بايد فراتر رود تا جايي كه پيامدهاي بلند مدت اين بستري، سلامت روان و سلامت عمومي بيمار نيز مورد توجه و اهميت قرار بگيرد.
اين محققان دريافتند: نارسايي شديد عضو در اين بيماران دوره بهبودي جسمي آنها را طولاني‌تر مي‌كند و اين خود توجيهي براي بروز افسردگي در بيماران است. از سوي ديگر اين محققان به وجود رابطه بين مصرف دوز بالاي بنزوديازپين در ICU و بروز افسردگي پي برده‌اند. البته هنوز توجيهي براي اين ارتباط پيدا نكرده‌اند.
دكتر بين ونو در پايان تاكيد كرد: اين تاثير روي سلامت روان بيماران به حدي اهميت دارد كه نياز به انجام مطالعات بيشتر در اين مبحث ضروري و الزامي است.
|